Tui

Tui, en nee niet de reisorganisatie met die blauwe vliegtuigen met een rode streep. Ik heb het over Tui in Galicië vlakbij de Portugese grens. Daar gaan we vandaag naar toe, want het is mooi weer en het is zondag, al staat dat er los van. Op maandag of welke dag dan ook kunnen wij naar Tui als we daar zin in hebben.

We gaan echter niet zomaar naar Tui. Heel lang geleden woonde er een man in Tui die het daar beu was. Geen idee waarom, want wij vinden het juist erg mooi in Galicië. Maar deze man dacht aan een beter leven en stapte aan boord van een boot met bestemming Zuid Amerika, en had de eindbestemming Chili. Heel vele jaren, en generaties verder, werd Sol geboren als nageslacht van deze man afkomstig uit Tui, Galicië. Haar roots liggen dus in Tui, Galicië in Spanje, vandaar dat we vandaag een ritje naar Tui gemaakt hebben. 

Net voor we willen vertrekken staat Manuel aan de deur. Dat is de man waar we grond van kochten. De kofferbak gaat open en hij begint met uitladen. Een of andere groente, die je klaarmaakt als spinazie, een zak keiharde kiwi’s en kalebassen en pompoenen. Lekker!! Maar keiharde kiwi’s? Hij legt het uit. De kiwi’s blijven goed en keihard tot ver in het volgende jaar. Wil je er eten, dan moet je ze eerst een paar dagen tussen appels leggen. Dan rijpen ze verder en worden ze zacht en eetbaar.

Het is super mooi weer en als we in de zon blijven hebben we niet eens een jas nodig. We vertrekken dus maar snel. Op weg naar Tui vraag ik of Sol al iets voelt. Maar nee, ook als we in Tui zijn voelt Sol niets speciaals. We lopen door Tui, het blijkt een stad die we, wat ons betreft, iedereen aan kunnen raden. Minder door dan andere steden op zondag, de meeste terrasjes zitten gezellig vol. Aanrader dus als je in de buurt bent. 

We willen iets eten, helaas zijn we voor de Spaanse keuken weer net te laat, maar de Italiaanse keuken is nog open. We eten dus een pizza bij een echte Italiaan, dus niet de Domino’s oid. Na het eten wandelen we verder. Via een smal mooi straatje komen we bij de Rivier Rio Miño uit. We lopen over het wandelpad langs de rivier, hier is het druk, dus mondkapje op. Even later als we weer in het centrum lopen staat daar zo’n toeristen boemeltrein, Sol stelt voor om een ritje te maken. Nou nee, zeg ik. Dit is nu geen boemeltrein, maar een coronatrein, en dat krijg ik liever niet. We lopen verder richting de auto.

Toen we zaten te wachten op de pizza, keek ik even of er iets te vinden was met de achternaam van Sol. Tui en Barros in Google levert een vakantiehuis Casa Barros op en een weggetje met de naam Camino Barros. Daar rijden we naar toe op de terugweg. Camino Barros heeft helaas geen naambordje staan, het is een onverhard weggetje. We rijden er over heen en ook aan de andere kant staat geen naambordje, alleen een paal dat het nog 116 km is naar Stantiago de Compostela.

Het is nu nog ruim een uur naar huis, dus zonder andere tussenstops rijden we naar huis. En Tui… daar gaan we nog eens naar toe.