Het beste kunnen we natuurlijk beginnen met “er is een tiet van komen en er is een tiet van gaan en de tiet van gaan is nu (helaas) weer gekomen”. Een klein beetje “noodgedwongen” (ha,ha, ha) aangezien Sol moet werken en Rob zijn vakantie erop zit. Natuurlijk roept het afscheid nemen altijd wat emotie op als je er vanuit gaat dat je elkaar weer 1 jaar niet ziet. Nog een laatste bakkie en dan kan ons trekpaardje zijn werk weer gaan doen. Dat het niet snel gaat heeft niet alleen te maken met de wegconditie van de Freanroad maar ook omdat het wereldje weer erg klein is. In eerste instantie lijkt het na Chantada, zo’n 15 km vanaf vertrek, op te gaan klaren. Maar dat blijkt van korte duur te zijn aangezien we een eindje voorbij Lugo op de snelweg in zeer DICHTE vallende mist terechtkomen. Snelweg snelheid van 40-50 km/uur met ruitenwissers aan zegt niets over onze leeftijd of gezichtsvermogen maar alles over de kleine wereld. Nooit leuk maar je ziet ook niets van de omgeving. Gelukkig blijft het niet de hele rit zo. Ons doel vandaag is naar het plaatsje Arriondas gelegen aan de noordzijde van de Picos de Europa. Omdat we uit ervaring weten dat onze navigatie ons in de buurt van Oviedo de snelweg richting Santander laat volgen, kiezen we ervoor om rond Oviedo een andere route te volgen om op de provinciale weg (N634) naar Arriondas te komen. Het zal wel aan ons gelegen hebben maar Truus (onze navigatie) stuurt ons zowat het centrum in van Oviedo. Even gestopt om een klein tussenliggend plaatsje op te geven en verder. Dat hadden we beter niet kunnen doen aangezien we op enig moment op een steeds smaller wordend weggetje terechtkomen en plotseling uitzicht hadden op hekwerk. Gelukkig ligt er aan beide zijden van de weg behoorlijk wat gras. Even kijken of het niet drassig is en dan als volleerd rallycrosser met combinatie auto/caravan rechts het veld in, dan links het weggetje kruisen en daar het veld om om dan het weggetje terug op te gaan. We horen wel een behoorlijke klap maar we zijn in ieder geval omgedraaid. Later zal blijken dat de steun die onder de caravandissel zit behoorlijk van vorm veranderd is en het neuswieltje wat rubber en vorm kwijt is. We besluiten toch maar de bekende route van vorig jaar te volgen na ca. 40 km omrijden en moeten via een bergweggetje (AS260) wat loopt van de A8 rechtstreeks naar Arriondas. Ook daar weer door de mist maar aangekomen is de temperatuur (zelfs zonder airco) prima (22 graden). Als we eenmaal staan op de camping valt het op dat het keukenraam (achterkant caravan) open staat ??? Nu valt ook ons kwartje waarom Nederlanders in een camper die ons ergens onderweg passeerden zo uitbundig claxonneren en zwaaiden. En wij maar denken dat dit ritueel iets was van lang vervlogen tijden. Gelukkig hadden we internet en kon snel het vorige reisverslag naar de redactie (Rob dus) gestuurd worden.
Het was afwachten wat voor weer het zou worden gezien de voorspellingen. Bewolkt met regensymbooltjes. En inderdaad heeft het ‘s nachts geregend. Hadden we in Frean een bui van 5-7 druppels hier waren het er zeker 15-17. Met een bewolkte hemel met hier en daar wat blauw naar het busstation in Cangas de Onis gegaan om te kijken of er nog plaats was om naar het merengebied van de Covadonga te gaan. Voorbij het plaatsje Covadonga is deze weg namelijk voor eigen vervoer afgesloten van 7.30-24.00 uur. Helaas voor vandaag geen kaartjes meer te krijgen dus maar voor morgen geboekt. We laten ons natuurlijk niet uit het veld slaan en gaan voor plan B. Vorig jaar hebben we al eens vanuit Arriondas de hele Picos de Europa gerond maar Ton zou Ton niet zijn als hij nog wel een nog meer afgelegen weggetje weet te vinden. Eerst moeten we echter de kloof van de Rio Sella weer een heel stuk zuidwaarts volgen over de N625. Ergens onderweg maken we een koffiestop. We zitten heerlijk op een terras, wel in de zon, en hebben uitzicht op een grote groep jongelui die een bergwand aan het beklimmen zijn.
Ik denk (weet eigenlijk wel zeker) dat ik Ineke niet zo ver kan krijgen zoiets ook te gaan doen en om ze nou lange tijd alleen te laten zitten gaat me ook te ver. Onderweg stoppen we nog een keer bij een mooi uitzichtpunt en zien zowaar een 4 tal Gemsen op de rotsen.
Als we op een gegeven moment een bordje zien Soto de Valdeon via de LE-2711 (voor de liefhebbers !) dan volgen we dat natuurlijk. In dat piepkleine plaatsje drinken en eten we wat (Foto 3-4).
Uiteindelijk komen we uit op de N621 die we richting Riano volgen tot we rechtsaf de N625 weer oppikken om richting “thuis” te gaan. Het is inmiddels toch alweer 30-33 graden geworden maar het knopje Airco weet Ton inmiddels blind te vinden. Van de ontelbare bochten heeft Ineke op een gegeven moment wel genoeg maar voor Ton is het een lust. Maar ja die heeft ook een stuur in zijn handen en Ineke niet. Toch eens kijken of Temu of een Chinees een hulpstuurtje voor haar heeft. Later zal Ineke aan een vriendin appen dat Ton net een berggeit is waarop die reageert “logisch hij heeft niet voor niks een sik”. We moeten nog wel aan het werk ‘s avonds aangezien de voorraadschuur akelig leeg begint te raken en Ineke heeft al gezien dat er vlakbij de supermarkt ook een Chinees zit (……). Je geloofd het of niet maar als we uit de supermarkt komen REGENT het dus zonder plu nat geworden.
Woensdag, zoals gister reeds aangekondigd, met de bus vanuit Cangas de Onis naar de Lagos de Covadonga. De weersvooruitzichten zijn niet al te best maar ja gereserveerde buskaarten hebben we reeds dus “moet” het wel doorgaan natuurlijk. Vanuit Covadonga begint de weg steil omhoog te gaan, wordt het steeds mistiger en is de weg soms niet veel breder dan de bus zelf. Als er dan ook nog stukken zijn zonder vangrail en naast de weg alleen maar diepte is het voor Ineke alleen maar billen knijpen. Het wereldje boven is klein door de mist en we zien om ons heen HEEL veel trappen wat dus steile paden betekent. De artrose knieën van Ineke balen daarvan als een stekker en na een stuk geprobeerd te hebben geeft Ineke het terecht op.
Zelf kijk ik nog even verder of er soms iets te vinden valt waar we kunnen smikkelen of zoiets maar niets van dit alles en dat lag niet aan de mist. De mist wordt alsmaar dichter en het begint ook nog te onweren dus langzaam terug richting vertrekpunt bussen.
Voordat die van ons komt moeten we wel bijna 1,5 uur wachten. Het begint ook nog te regenen maar gelukkig zitten we onder een afdakje. Wel zo handig als je ook nog geen plu’s bij je hebt. Te eten hebben we ook niets bij aangezien we gelezen hadden dat boven alles te krijgen was. Gelukkig wel flesjes water en cola bij. Zielig hé. Het enige wat we hier en daar zien waren koeien en schapen.
Wat ons betreft had het gerust “busje komt zo mogen zijn”. Als de bus komt en we redelijk verkleumd zijn is het heerlijk om in te stappen het leek wel of de verwarming aanstond. Onderaan de bergweg stappen we, bij Covadonga, tussentijds uit omdat je daar wel een bakkie kunt doen. Na ½ uur vervolgen we de terugrit naar het busstation in Cangas de Onis. Op zich is dat een ideale plek omdat je de auto naast het busstion kan parkeren, er voor campers een groot apart parkeerterrein is en je bent binnen 300 meter meteen midden in het stadje. Dat wordt dus toch even winkeltjes “kijken” ondanks dat het af en toe weer regent maar nu heeft Ineke een regenjas en Ton een plu uit de auto gehaald. Aha o.a. een Chinees maar zowaar niets gescoord dat is HOT nieuws. Maar er zijn andere leuke winkeltjes dus mag een pet voor Ton met Picos de Europa erop niet ontbreken. Plots ziet Ineke een paar HELE mooie schoenen staan en dus wordt het passen…..en inpakken. Na nog een paar amandelgebakjes gescoord te hebben terug naar de auto. Nog even aftanken zodat we morgen als volleerd travelers verder kunnen trekken. Ondanks dat we (zeker Ton) er meer van verwacht hadden, waarbij het weer zeker een negatieve rol gespeeld heeft, was het toch weer leuke dag. Net voordat we naar bed wilden gaan (23.45 uur) werden we verrast door een serenade die “ons” werd gebracht……een schitterend vuurwerk met dit kabaal. De vraag is en blijft natuurlijk: “waren ze nou zo blij dat wij er weer waren of juist omdat we morgen weer vertrekken?”.
Donderdag weer dag om te verplaatsen van de Picos de Europa via Bilbao, Vitoria-Gasteiz en Pamplona door de Pyreneeën (voor Ton super bergweg) om in St. Jean-Pied-de-Port (Frankrijk) uit te komen. Prachtig weer om te rijden en alles verloopt vlotjes. Bij een tussenstop op een van de toppen in de Pyreneeën staat een prachtig achtergelaten stoel op Ineke te wachten. Er op gaan zitten gaat haar iets TE ver.
Op een eerdere koffiestop een steentje gevonden met het “geluksgetal”.
Mooie plek op camping gevonden net buiten het plaatsje. Dat gaan we morgen verkennen. Ton was wel iets te ruig geweest met het vullen van het waterreservoir van ons wc-tje waardoor we gelijk een voetbad hadden. Dus werk aan de winkel. Om wifi te hebben moeten we wel een bundel kopen maar ja om eventueel nog activiteiten voor Yvonne te kunnen doen is dat wel “noodzakelijk” natuurlijk. ‘s Avonds krijgt de keukenprinses rust en scoren bij het campingrestaurant een “Menu du Jour”. Prijs is uiteraard iets anders dan in Spanje maar lekker was het zeker ook met als hoofdgerecht eend met friet.
Vrijdag worden we op onze slofjes wakker. Buiten ziet het er naar uit dat koperen Nico zijn best gaat doen. Voor ons, als niet hitte konijnen, ligt dat even anders. Vlakbij het centrum van Saint Jean Pied de Port op amper 2,5 km van de camping, een mooie P gevonden wat niet moeilijk was aangezien het overal gratis is.
We lopen door een toegangspoort, dezelfde waar we vorig jaar met auto/caravan het dorp doorkruiste, het oude gedeelte binnen. Het ziet er allemaal hartstikke leuk uit met oude panden, mooi stromende rivier, leuke winkeltjes en eettentjes. Het is gewoon GENIETEN. Het valt ons op dat er veel mensen zijn, net als wij, die iedere cm. schaduw opzoeken zeker op soms hele steile weggetjes. Maar smalle straatjes geven al gauw schaduw natuurlijk. Het valt Ineke op dat Ton wel heel verlekkerd kijkt naar de citadel muren maar ja die trappen he.
Ze offert zich op en gelukkig valt het mee met haar knieën. Uitzichten en doorkijkjes prachtig. Op enig moment bij het afdalen van de citadel zegt Ineke: “ik wou dat ik als beloning voor het trappen klimmen nou eens € 10,00 vond”. En warempel enkele stappen verder vind ze inderdaad een briefje van € 10,00. Dat Ton er toen een minder had mag niet deren natuurlijk maar om te lachen was het wel en je spoelt er de vermoeidheid natuurlijk mee weg.
Uiteraard een terrasje gepakt tussendoor en sinds vele jaren weer eens crêpes gegeten. Chinese winkels hebben ze hier niet maar er zijn andere genoeg waar wat te shoppen valt wat niet onbenut blijft uiteraard. Als we terugkomen bij de auto lijkt die wel een braadpan maar binnen no-time met Airco is het weer goed te doen. Voordat we terug gaan naar de camping ons trekpaardje even aftanken voor morgen en nog wat inslaan bij een Carrefour. Nog voordat we aan de koffie gaan eerst heerlijk koele Job die we gekocht hadden gedronken. Ton gaat foto’s laden op zijn pc. en nog niet erop of Ineke is al in een andere wereld verzeild geraakt. Het is net als met kleintjes “een middagdutje doet ze goed”. Als ze een beetje uitgeduft is gaan we naar het camping zwembad. Ook al zullen we beide nooit olympisch worden, afkoelen doe je er in ieder geval wel van.
Zaterdag al redelijk vroeg (8.45 uur) vertrokken, het is dan al geheel onbewolkt en 20 graden. Net voordat we weggingen kwamen we tot ontdekking dat we gister iets vergeten waren. Op de planning stond een bezoek aan een speciale winkel/bakkerij waar ze macarons maken. Helemaal vergeten gister maar we houden ons aan de planning om te verplaatsen. Reden genoeg om volgend jaar terug te komen in dit prachtige plaatsje. Als we een tijdje aan het rijden zijn begint het zowaar te betrekken en verdwijnt de zon volledig. Erg? Nee hoor… Koperen Nico was van plan echt zijn best te gaan doen vandaag dus krijgt hij toch weer de overhand. De hoogste temperatuur die we gezien hebben op het navigatiescherm was 39 graden. Op zijn Frans…Viva la Airco. Naarmate we Bordeaux naderen neemt het filerijden toe en dat zal alles bij elkaar zeker ruim 1 uur duren. Had Ineke afgelopen nacht slecht geslapen dan doet ze in de auto, zeer tegen haar zin, een inhaalslag. Alles bij elkaar duurt de rit geen 350 km maar ca. 35 km voor haar. Een mooie ruime plek gevonden op dezelfde camping waar we vorig jaar ook gestaan hebben. Ineke zoekt verkoeling. Niet in het naastgelegen openbare zwembad of in de naast de camping lopende rivier maar in haar eigen kikkerbadje .
