Dat we vorige week donderdag zouden verplaatsen van Brest naar Nantes hadden we al vermeld. Aangekomen op de camping die we geselecteerd hadden, mooi gelgen aan een meer, gaf echter problemen. De doorrijhoogte op de toegangsweg om de camping op te rijden was echter beperkt tot 2 meter. Nu hebben wij geen grote caravan maar daar onderdoor gaat zeker niet lukken en om nu te proberen er een caravancabrio van te maken ging ons iets te ver. Dus eerst maar tevoet naar de receptie alleen is die nergens te vinden. Navraag bij het restaurant levert in ieder geval een telefoonnummer om op wat gebeld moet worden om de doorrijhoogte balk te bedienen. Dat dus gebeld maar leverd niets meer op dan de voicemail. Daar komen we dus echt niet de camping mee op. Dus noodgedwongen een andere camping gezocht gelukkig redelijk dicht in de buurt en daar kunnen we wel terecht. Met nog steeds stralend mooi weer vrijdags naar Nantes naar Les Machines de Nante. Hier fabriceren ze ontzettend grote machines in de vorm van o.a. een olifant die echt “loopt” en waarop/in zeker 50 mensen kunnen. Uiteraard hebben wij ook een ritje geboekt. Hij is zo echt gemaakt dat hij zelfs water kan spuiten tot hilariteit van vele kinderen die ervoor en omheen lopen. Er was ook een enorm grote schorpioen die ze op dat moment aan het uittesten waren.
Helaas waren niet alle attracties open dus maar in een restaurant heerlijk op het terras zitten eten. Moe maar voldaan van het geslenter terug naar de camping maar niet nadat we eerst een supermarkt aangedaan hebben. Zaterdag verplaatsen we ons ca. 500 km zuidelijker om in Saint Server op een manucipalcamping uit te komen. Goed en wel geinstalleerd begint het te regenen…..te regenen en te onweren dat het niet echt leuk meer is. Ineke zag ons al met caravan en al wegdrijven in haar gedachten. Dit pluviusweer duurt zowat de hele nacht. Zondag voor het eerst verplaatst via o.a. tolwegen. Het was nagenoeg droog maar bij het passeren van de Spaanse grens begint het regenen gewoon opnieuw. heel even nog een kleine pech gehad onderweg. Zoals bij de meeste wel bekend zetten mensen met een caravan achter de auto altijd extra spiegels, ter verbreding van het zicht achteruit, op de autospiegels. Net na een tankstop zie ik dat een van de bevestigingsrubbers kapot gesprongen is. Natuurlijk zo snel als het kon gestopt om te voorkomen dat we hem zouden verliezen. Gelukkig had ik reserve bij dus konden we meteen veilig verder. We zoeken een camping na ca. 400 km gereden te hebben dicht aan zee ergens boven Pic de Europa aan de Playa de Oyambre en dat is vlakbij San Vicente de la Barquera. Dat er een strandwandeling moet volgen laat zich raden. Laat ik (Ton) nou geluk hebben dat er een redelijke wifi verbinding is en ikzelf niet hoef te rijden en het dus aan Max overlaat en hem zie winnen in Canada. Maandag “rustdag” dus uitslapen en eerst wat aanleuten. Dan een route gepland langs de Rio Saja naar Roinosa. Hele mooie weg met hier en daar wat “obstakels” op de weg zoals koeien (met bellen aan) en loslopende paarden.
Toen we bij een mooi uitkijkpunt stonden zagen we een grote hoeveelheid roofvogels rond cirkelen op hun termiek (zeker 20 stuks). Het stadje Roinosa kan ons niet echt bekoren maar een Chinees kan niet anders dan bezocht worden dus de vrije ruimte in de auto word steeds kleiner. We besluiten dezelfde weg terug te nemen omdat die zo mooi was en omgekeerd zie je het toch altijd weer anders. Wat niet iedereen weet is dat Ton een “tik” heeft met hoogste en diepste punten evenals doodlopende weggetjes in de bergen. Ergens halverwege is er zo’n weggetje in het park Reserva National de Saja in komt na ca. 9 km uit in het dorpje Barcena Mayor. Woorden schieten tekort om te vertellen hoe mooi dit Middeleeuws dorpje is met straatjes waarvan slechts enkele net breed genoeg zijn voor een auto maar wij lopen natuurlijk en drinken op een terrasje koffie. Mochten er onder de lezers mensen zijn die hier ooit in de buurt komen dan mag je dit plaatsje zeker NIET missen (pal voor het plaatsje is een groot parkeerterrein). Bijna vergeet ik te vertellen dat Ineke ook nog even de was er gedaan heeft.
Nog gauw voordat we terug zijn op de camping wat proviand ingeslagen en de auto een volle buik drinken gegeven. Dat Rob en Sol ongeduldig werden was te merken toen ze op maandag belde om te vragen “hoe laat denken jullie dinsdag op camping Frean aan te komen?”. Met een rit op dinsdag voor de boeg van ca. 450 km weten we dat natuurlijk niet exact en we nemen natuurlijk gewoon de tijd was onze reactie. Dinsdag vertrokken net voor 9 uur met een beetje regen maar gaande de rit werd het steeds mooier weer. Uiteraard enkele keren gestopt voor koffie en wat te eten maar komen rond 15.30 uur op camping Frean. Dat ze ons nog niet verwachtte bleek wel aangezien wij binnen stonden en op ons kloppen niet gereageerd werd. Rob bleek een rondje aan het lopen te zijn en Sol was druk op haar hobbykamer. Maar binnen no time staat er natuurlijk koffie met eigengemaakt gebak. Daarna uiteraard de caravan op zijn plek gezet aangezien die nog steeds langs de kant van de weg stond. Rob en Sol moesten nog even weg voor verplichtingen waar ze niet onderuit konden maar wij zettelen ons gewoon verder. Na het eten is het tijd om zowel auto als caravan te ontdoen van van alles en nog wat wat we van onszelf en van diverse andere mensen meegenomen en gekregen hadden. Het leek wel pakjesavond en de oo’s en aa’s waren niet van de lucht. Mede namens Rob en Sol IEDEREEN bedankt.
Woensdag eerst wat uitslapen en daarna moesten er boodschappen gedaan worden in Chantada. Bij boodschappen denkt iedereen natuurlijk aan de supermarkt maar nu ging het om een fournituren winkel aangezien er spullen gehaald moesten worden zodat Ineke grodijnen op maat kon gaan maken. Nee niet voor de caravan maar voor bij Rob en Sol in huis. S’middags naar Oseira gereden, hier niet ver uit de buurt, om een middeleeuws klooster te bekijken. Het ziet er aan de buiteenkant heel indrukwekkend en kolosaal uit. Helaas duurt het nog bijna 3 uur voor het open gaat voor een rondleiding dus slaan we dat maar over. Het dinee word door Sol verzorgt. Super vooral het overheerlijke vlees van hun “eigen koe”. Nu bedenkt iedereen natuurlijk dat ze zelf een koe hadden maar dat is niet zo. Voor het vele overwerk wat Rob gedaan heeft hebben ze een halve koe geslacht en wel als compensatie gehad.
Donderdag worden we al betijds opgehaald door de campingeigenaren om als eerst naar de nieuwe Chinees in Chantada te gaan. Eerelijk is eerlijk het is een prachtzaak en uiteraard moet er weer vanalles in het winkelwagentje. Daarna rijden we naar het dorpje Nogueira waar een mooi kerkje zou staan genaamd Eglisia de Santa Maria de Nogueira de Mino. We weten dat het alleen maar tussen 12.00 en 13.00 uur te bezoeken is. De deur is echter op slot dus gaat Sol aan het bellen en krijgt contact met de gids die blijkt achter de kerk op het kerkhofje te zijn met nog 2 toeristen. Hij gaat ons voor en verteld alles zeer uitgebreid natuurlijk in het Spaans maar Sol en Rob zorgen ervoor dat wij gelukkig ook het nodige meekrijgen. Er blijken muurschilderingen te zijn vanuit de 3-de eeuw. Ook al begrepen wij natuurlijk neit alles het was zeer de moeite waard.
Niet daarvandaan ligt het dorpje Castro alwaar het favoriete restaurant van Rob en Sol is om er een dagmenu te scoren. Wij hebbne er ook al eens eerder gegeten. Deze keer is het echter een verlaat verjaardagscadeau voor Ton. Het blijft ons verbazen wat en hoeveel allemaal tot het dagmenu behoort. Vol en voldaan komen we thuis en gaat Ineke eerst maar eens een verlaat middagdutje doen om daarna weer fris en fruitig aan de gordijnen verder te kunnen gaan. In die tussentijd voor mij de “zware taak om dit versla op tijd klaar te krijgen voor de blog van Rob.