Gister de vraag gekregen van de buren of twee kalfjes in een ander stalletje van ons mogen staan. Dat is een stalletje op de begane grond van de boerderij. Voor de kalfjes is het beter als ze de komende twee maanden daar staan. Waarom het beter is is ons een raadsel. De buurvrouw heeft het wel verteld, maar dat hebben wij niet begrepen. Maar goed, de kinderopvang is door de buren klaar gemaakt en de kalfjes komen een dezer dagen naar de opvang.
Omdat ik mijn gereedschap in een ruimte naast de kinderopvang heb staan, die alleen te betreden is via de kinderopvang, heb ik dan maar besloten mijn gereedschap te verplaatsen. Ik wil de kids niet storen tijdens het herkauwen. Voor mijn gereedschap heb ik een andere ruimte gevonden die normaal bewoond wordt door een kat, Blancita genaamd. Door dat ik mijn gereedschap moet verhuizen, moet zij dat dus ook. Mandje ergens anders gezet. Ze vind het allemaal best, die Blancita! Daarna kon ik starten met het maken van verlichting in de ruimte. Na het aansluiten van een oude LED TL-buis, kon ik de troep die geruimd moest worden pas goed overzien. Maar na een paar uur, een paar keer koffie en 4 kruiwagen troep verder, is het er netjes. Gereedschap kan er in.
We hebben ook een waterbak in de achtertuin, een bak gebouwd met grote keien en aangesmeerd met cement aan de binnenkant. Daar staat dus altijd water in. Het is namelijk een kraamkamer! Een kraamkamer, van kikkers en/of padden en vuursalamanders. Tot mijn grote schrik zag ik gister avond dat er bijna geen water meer in stond. Na bijvullen alles weer oké, alles wat er in leeft is weer buiten levens gevaar. Deze morgen zit er weer bijna geen water meer in de bak! Waar blijft het allemaal? Als ik zoek naar een lek en dat ook vind, moet ik er een pijp uit trekken om die af te kunnen doppen. Waar ik echter niet aan dacht is dat ik de kinderen met het badwater weg laat spoelen! Oen! Als ik alles gereed heb en er weer water in de bak stroomt is het tijd om kikkervissen en salamander baby’s in de tuin uit de blubber te redden en terug in de bak te doen.
Als ik een boterham eet, gaat de deurbel. Sol gaat naar de deur en daar staat een oudere vrouw, ze stelt zich voor en zegt dat ze ook een buurvrouw is. Ze woont zeker een paar kilometer verder. Ze wil onze telefoonnummers en wij krijgen dat van haar. Ze verteld Sol ook dat ze graag loopt als het mooi weer is. Ze loopt van van haar huis naar, het gehucht waar ik de melk ga halen. Op en neer is dat zeker een kilometer of 10. Als corona voorbij is komt ze op de koffie. En met een takt als wandelstok loopt ze weer verder.
Als ik vindt dat ik voor vandaag genoeg gedaan heb ga ik na een douche beurt samen met Antares bij een van onze water valletjes foto’s maken, die ik daarna bewerk tot onder staande foto.
