De Ambassadeur Met Zijn Gevolg

We moeten nog een klein beetje opruimen en dan gaat het vooral om de zooi die Antares en Orion maken. Buiten liggen ook nog wat dingen die eigenlijk al veel langer opgeruimd hadden moeten worden. Goed dat er dus bezoek komt. Ook buiten is het nu netjes.

Ik ga de melk halen en de buurvrouw vind het toch ook wel een beetje spannend. Ze wil weten wanneer ze de koeien het beste buiten kan komen zetten. Dat maakt niet uit, zeg ik. Gewoon doen wat gedaan moet worden ambassadeur of niet. Ik grap nog tegen haar dat de helikopter die al een hele tijd rondcirkelt vast kijkt of alle in de omgeving wel in orde is. De ambassadeur komt om half 6 vertel ik. Als of er een last van haar schouders af valt. Geen idee waarom zij nou zenuwachtig zou moeten zijn, als er zijn die dat zouden moeten zijn, dan zouden wij dat moeten zijn. En wij zijn dat niet. Dan komt de buurman en die wil ook weten hoe laat. Half 6, zeg ik, dus zorg dat je tractor gepoetst is en ik ga naar huis.

Ik ga een ronde lopen met de 4 voeters. We lopen en lopen tot we bijna bij ons bos boven op de berg zijn. Ik heb geen zin om de hele 5 km te lopen en neem een afslag naar rechts. Zo komen we op een weiland dat niet van ons is maar in een hoek wel aan ons andere stuk bos grenst. Het laatste stukje gaan we door ons bos. Thuis ploffen er twee neer, ze lijken bekaf te zijn van de 3 km die we gelopen hebben. Dat is… tot de deurbel gaat. De buurman met een grote schaal. Nu snap ik de stress van de buurvrouw! De Ambassadeur en zijn gevolg kunnen nu kiezen uit de taart van Sol of de taart van de buurvrouw. Van alle twee een stuk kan natuurlijk ook.

Wij dachten dat we nog lege nieuwe flessen hadden staan. Maar helaas. De ambassadeur gaat hier natuurlijk niet weg zonder een fles Agua Fuente de Freán. Dus nog even naar de winkel voor een lege fles. Daarna even de fles vullen onder de waterval, de fles kurken en dan plakt Sol het etiket er op, klaar voor de ambassadeur.

Ik krijg een berichtje dat ze iets later zijn. Als wij uit het keukenraam staan te kijken hoe Orion zich vermaakt in de ren met het zoeken naar stukjes worst, zien we een auto aan komen die niet van hier is. Dan moeten ze zijn. We gaan naar buiten als zij net aan het uitstappen zijn. Te beginnen met Emilio de Chauffeur die Jan en Maxim (ambassadeur en tweede secretaris van de ambassade) veilig door Galicië heeft getourd. We gaan naar binnen, wij hebben ook op Emilio gerekend maar die blijft liever buiten. We gaan naar de eetkamer en vertellen wat we hier gedaan hebben en wat de problemen zijn met de verf. Dan koffie en taart en we hebben het over Nederland op het laatste moment en Spanje en een beetje de geschiedenis naar Spanje toe. We hebben het over onze toekomst en hoe we die hier zien en ingaan vullen.

Ook het blog komt even ter sprake en de Nederlanders die we via het blog ontmoet hebben omdat ze hier in de omgeving wonen of willen komen wonen. Of we weten of er in onze directe omgeving nog meer Nederlanders wonen. We weten er een paar van horen zeggen en die we eens in een winkel ontmoet hebben.  In goed Nederlands of Spaans; Time flies when you’re having fun! Het is voor het gezelschap tijd om te vertrekken. Maar dat kan natuurlijk niet zonder eerst de fles vers bronwater de overhandigen. De ambassadeur heeft voor ons ook een kleinigheidje, wat Sol gelijk in pikt! Een mooi notitieboekje. Als het om mooie boekjes gaat waar je in kunt schrijven, dan is Sol daar altijd mee in haar nopjes. 

Emilio heeft de auto al gekeerd en zit klaar om te vertrekken. Jan en Maxim willen buiten nog even kijken. Ik wil ze graag iedere weipaal laten zien, maar daar is geen tijd voor, dus vanaf de oprit wijs ik zo’n beetje aan wat van ons is. Er wordt nog een foto gemaakt voor de archieven van de ambassade en we lopen richting de auto. Omdat de heren overal al koffie met taart voorgeschoteld hebben gekregen, is de taart van de buurvrouw on aangesneden gebleven. Maar!! Wij hebben bakjes van de Chinees, dus ik vraag of ze misschien een stuk voor later of morgen mee willen. Even later staat Sol weer buiten met een bakje met taart. Als een echte chauffeur laat Emilio de Ambassadeur in stappen en dan vertrekken ze.

Het was gezellig en leuk de Jan en Maxim te ontmoeten. Natuurlijk keken wij vorige week raar op toen die mail binnen kwam met de vraag of we tijd hadden voor de ambassadeur. Maar zoals ik zeg; het was gezellig en voor herhaling vatbaar mochten ze nog eens naar het mooie Galicië komen.