Mentale Voorbereiding Op Ourense

Morgen weer naar Ourense voor de tweede poging in het ziekenhuis. Vandaag dus maar rustig aan gedaan. Ik ben eerst weer bijgepraat door verschillende deskundige en hoge militaire. Voor wie Buitenhof ook gezien heeft, dat interview met de Russische ambassadeur was een aanfluiting. Als je hem niets wil laten vertellen, dan moet je hem niet uitnodigen.

Daarna met een bak koffie in een luie stoel met de laptop op schoot weer een beetje zitten prullen aan de PLC. Omdat het even later droog is en de PLC best kan wachten ga ik nu eindelijk een rondje lopen met Antares. Nou is het net alsof ik geen zin heb om met haar in de regen te gaan lopen, maar dat is niet zo. Als ik met de paraplu buiten sta in de regen, dan blijft zijn in de deuropening staan en denk ‘bekijk het maar’. We lopen een rondje over het weiland aan de overkant van de weg. Daar moet ik nog wat opruimen. Toen ik daar bezig was met de bosmaaier (toen Luis kwam vertellen dat hij het stuk naast ons gekocht had, weten we het nog?) ben daar oliekannen tegengekomen. Ze zijn leeg dus kunnen zo de kliko in. Die dus even opgehaald en in de kliko gemikt. Daarna ook nog wat troep ergens andere vandaag gehaald en ook in de kliko gedaan. 

Weer een beetje met de laptop en de PLC bezig als Sol om hout vraagt voor het fornuis in de keuken. Het voorraadje wat ik vorige week klaar had gezet voor na de operatie is op. Dus ik verzamel weer nieuw hout. Ik moet ook nog even wat stukken kleiner hakken omdat die maar net in het fornuis passen en moeilijk aangaan. Als ik het hout aan het stapelen ben maar ik blijkbaar een mot wakker uit zijn winterslaap. Het beest kwam uit een spleet in een stuk hout gekropen. Ik zal zijn huisje niet afpakken en het het stuk ergens anders gelegd.

Ook het kippenhok mest ik even uit. Altijd lastig, die vier kippen zijn zo nieuwsgierig dat je uit moet kijken dat je er niet op gaat staan. Hun hok is er weer klaar voor en ook het voer en water is weer aangevuld en is genoeg voor de komende dagen. Dan komt Manuel, dat is de man waar we afgelopen jaar een stukje grond van kochten. Hij is de pompoen en kiwi hofleverancier. Vandaag weer twee zakken kiwi’s gekregen. De laatste zegt hij er bij. Sol vraagt hoe het met zijn oom is, eigenlijk was dat de man waar we een stuk grond van kochten. Niet zo best, heeft iets in zijn hersenen gehad en mag en kan nu niet meer alleen wonen. Hij woonde nog in Santa Mariña do Castro alleen op 9x jarige leeftijd. Nu staat het huis leeg en wil Manuel (en zijn oom) het gaan verhuren als vakantieverblijf. Daarover later meer.

Antares maakt zich overigens nergens druk om, die ligt al zowat heel de dag te knorren in haar mandje bij de verwarming.

Ik ga mijn koffertje weer inpakken voor twee nachten Ourense, die hopelijk deze keer niet voor niets zijn.