Zondag is Zondag en dan wordt er niet gewerkt, nemen we ons zelf voor. We gaan ergens naartoe. Waar weten we niet want ook hier is er veel dicht. We gaan naar Barros, een gehucht een kleine 70km van ons vandaan. Dat doen we niet zomaar, we willen het plaatsnaambordje op de foto hebben. De achternaam van Sol is namelijk Barros. Als we over landelijke weggetjes door de bergen gereden zijn komen we bij Barros, veel meer dan 3 boerderijen is het niet. Foto maken we weer verder.
Waar gaan we nu naar toe? Laten we naar Santiago de Compostella gaan. Op de camino’s er naar toe zien we verder niemand op sandalen bepakt en bezakt ploeteren om er te geraken. Misschien gaat tegenwoordig iedereen met de auto? Wij dus in ieder geval wel om de volgende 2 redenen: het is te ver lopen en het regent. Als we in Santiago de Compostella aankomen zoek ik een parkeerplaats en lopen we het laatste stuk. Heel vermoeiend! En we weten niet eens of we wel op de juiste plek aankomen. Maar we staan voor een grote kathedraal, die deels in de steigers staat. We lopen er een rondje omheen en zoeken de auto weer op.
We rijden weer binnendoor richting huis. Nelly, de navigatie, wil telkens de snelweg op. Truus, LUISTEREN, geen snelweg! Dan dirigeert ze ons weer over de landelijke wegen tot dat we thuis zijn. Het is moeilijk maar ik dwing mezelf niets te gaan doen. Heb nog een boek over Galicië waarin ik verder moet lezen.