Woef…. Met Een Rugzakje

Vandaag moeten we in Ourense zijn. Geen zin om iets aan huis te doen, dus de werkkleding blijft ongebruikt liggen. Voor we naar Ourense gaan heb ik even tijd om wat te doen aan de telescoop. De kabels zitten met een siraapband bij elkaar en dat maakt het eigenlijk een stug geheel. Ik heb een hoes van stof besteld waar de kabels door gaan. Zo zit alle los bij elkaar en beweegt het makkelijker. Om te voorkomen dat de lenzen beslaan, heb ik verwarmingsbandjes, die daar speciaal voor zijn. Maar ik wil ook graag de temperatuur in de gaten houden, en daarvoor heb ik sensoren besteld die ik uit kan lezen op de laptop. Dus vandaag de sensoren monteren en de nieuwe hoes om de kabels gedaan.

Dan is het tijd om naar Ourense te gaan. We gaan naar Protectora de gatos y perros Ourense, een katten en honden opvang/asiel.

Sol wil al heel lang een tweede hond. Met honden gaan ze hier nog iets anders om dan in Nederland. De honden die hier zitten zijn er met een rugzakje zal ik maar zeggen. De eerste die ons komt begroeten is er een met, in totaal ¾ achterpoot, de rest bestaat uit plastic protheses. Fluisterstil aan komen lopen is er voor deze hond nooit bij, het ia of als hij op klompen loopt. Er komt iemand aan die ons binnen laat. We hebben een paar eisen aan de, eventueel nieuwe hond. Ras, is niet van belang, het moet een reu zijn, niet veel groter dan Antares en een die Antares wel gewoon de baas laat blijven, ook willen we geen puppie. 

Sol had er al een op de Facebook pagina van de organisatie. Een die net zo groot is als Antares, ras is geheel onbekend en de leeftijd is ergens tussen de 6 maanden en een jaar. Ook is de hond heel bang. Misschien is dat iets, maar de vrouw van de organisatie denkt van niet. De hond is namelijk zo bang, dat als zij hem uiteindelijk aan een riem heeft zelf zij de hond niet kan aaien. Goed, Antares moet de baas blijven, maar bij deze hond is de eerste de beste grote spin zelfs de baas. Zielig voor de hond maar toch echt niets voor bij ons.

Wel loopt er een zwarte hond. Die komt telkens gelijk op ons af, iets groter dan Antares, een half jaar oud en verder weet ze er niets over te vertellen. Lief, maar volgens mij denk de hond ook dat hij een Jack Russel is, een soort stuiterbal.

Volgende ren. Gelijk komen er een hoop op ons af rennen. Er is er een bij die we leuk vinden. Bruin, iets groter dan Antares, blij en rustig en een of twee jaar volgens de verzorgster. Volgens haar is de hond ook geen baas en laat hij zich soms iets te veel onder sneeuwen door de andere in de ren. Ik vraag wat het probleem is met de hond. Weet ze niet, gevonden zegt ze. We weten alleen dat ze het niet leuk vind als ze een riem aan krijgt. Dat is overigens iets wat Antares ook liever niet heeft. Ik vraag of we hem ook gewoon los kunnen laten lopen buiten. Zij denk echt los zonder toezicht. Nee, zeg ik, wij gaan altijd met Antares lopen, die is iig alleen buiten als wij ook buiten zijn. Met deze kan dat nu nog niet, vertelt ze. Dat zal je hem moeten leren.

Morgen gaan we terug met Antares. Vliegen ze elkaar gelijk aan dan gaat het denk ik zeker niet werken. Maar als wij met die twee gaan wandelen en dat gaat goed, dan moet de rest ook vast goed komen. Natuurlijk nemen we ook dan nog even een dag bedenktijd. Geen haast en als we laten weten dat we hem willen, dan moet hij eerst nog gecastreerd worden en een chip krijgen. Goed, later meer dus.

Dan was er nog die achterband waar ik een spijker in gereden had. De achterbanden zijn ook binnen en we kunnen na het bezoek aan de honden gelijk door naar Midas voor 2 nieuwe achterbanden. Als zij aan het werk zijn gaan wij op het station wat koffie drinken. Uurtje later lopen we terug en is de auto weer klaar.