Ondanks dat het relatief kortgeleden is, immers hebben we in maart een onaangekondigd bezoek aan Frean gebracht toen Sol 50 werd en is Sol onverwacht begin mei overgekomen om de 75-ste verjaardag van Ineke op te luisteren, dat wij Rob & Sol gezien hebben vroeg de sleurhut toch om aangespannen te worden. Dus daags na de 19-de verjaardag van onze jongste kleinzoon op zondagmorgen 2 juni om 5.50 uur gas gaan geven voor een trip van ca. 650 km om op onze 1-e camping aan te komen halverwege Caen en St.Lo. Omdat wij niet van reserveren houden wisten we dat het een gok was of er wel plaats zou zijn, het is immers een HOT periode in Normandië dit jaar aangezien het op 6 juni exact 80 jaar geleden is dat de invasie om Europa te bevrijden van het Duitse juk in Normandië begon. En inderdaad bij de toegang stond het bordje COMPLET. Ook al kennen wij geen Frans we weten wel wat dat betekent. Toch maar even gaan vragen je weet immers maar nooit en inderdaad voor de door ons gewenste 1 overnachting konden we terecht. We kregen een mooi plek toebedeeld. Probleem voor ons is echter dat plannen nogal eens kunnen veranderen en terwijl we koffie zaten te drinken bedachten we dat we er eigenlijk nog 1 nacht aan vast wilde koppelen om dan op maandag naar St. Mere de Eglise te gaan (relatief dichtbij…). Dat is dat plaatsje waar op 6 juni (de eerste dag van de bevrijding een parachutist met zijn parachute aan een topje van de kerk bleef hangen. Dus weer naar de receptie en wonderbaarlijk genoeg kon het maar dan moesten we wel op een ander plek gaan staan. Zo soepel als we zijn maken we daar natuurlijk geen punt van en verkassen we maar meteen naar wat bleek een superplek te zijn. We waren op die plek meer dan welkom aangezien een roodborstje ons meerdere malen verwelkomde (!!!!!!!).
Maandagmorgen dus naar St. Mere Eglise. In al mijn naïviteit zeg ik nog tegen Ineke “hou er rekening mee dat het maandag is en misschien niet alles open is”. Hoe dichterbij dat we komen hoe drukker dat het wordt. Parkeerterreinen vol auto’s en een stoet van mensen naar het centrum. Het is stralend weer en worden gelijk toehoorder van toespraken van allerlei hoogwaardigheidsbekleders. Blijkt dat er onder de genodigden nazaten zijn van president Eisenhouwer en dat er een monument van hem onthuld wordt.
Onder de gasten is ook een 100 jarige die D-Day op exact 6 Juni meegemaakt heeft. Als je alle massaliteit van destijds nog eens goed tot je door laat dringen en de ontzettend vele slachtoffers hoort dan besef je zeker op deze plaats maar weer eens hoe goed dat wij het hebben om in vrijheid te leven. Natuurlijk een petje gekocht met 80-ste D-DAY erop. Aansluitend rijden we ook nog naar Pointe de Hoc. Toen Rob en Billy nog klein waren zijn we daar ook al eens geweest. Voor wie het niet weet het is de plek waar soldaten destijds met touwladders tegen de krijtrotsen op moesten klimmen terwijl ze boven vrijelijk vuurde. Zoals destijds de plek, met zijn vele kraters, destijds erbij lag ligt hij nu nog. Helaas te beseffen dat de woorden van Eisenhouwer destijds “NEVER AGAIN” wereldwijd nog weinig opgeleverd heeft. Maar gelukkig mogen wij op 6 Juni gaan stemmen (voor ons wordt dat bij volmacht gedaan).
Dinsdag verplaatsen we ons van Normandië naar de bijna de kop van Bretagne. We komen uit op een camping aan de andere kant van de rivier tegen over Brest.
Voor degenen die goed zijn in topografie een erg onlogisch plek om naar toe te gaan op weg naar Frean. Maar eerst even de camping. Er is plaats genoeg en mogen gaan staan waar we willen. We parkeren onze sleurhut aan de rand van de camping met direct uitzicht op de rivier. Eb en vloed heeft hier nog enorme invloed. We zitten nog maar amper aan de koffie of we worden wederom welkom geheten door een roodborstje…hoezo toeval…?? Wisten jullie trouwens dat ze niet alleen in Denemarken een zeemeermin op een steen hebben maar nu ook een in Bretagne.
Het waarom naar Brest is een verhaal apart. In de nalatenschap van Ineke hebben we ooit oude aanzichtkaarten en foto’s gevonden van de oude marinehaven van Brest met fortificaties (kasteel) aan de oevers. Dit gevonden materiaal stamt uit de periode van rond 1940-1944.
Inekes vader moet daar dus geweest zijn maar het hoe en waarom zullen we nooit te weten komen helaas. We willen wel een aantal van de exacte plekken van de aanzichtkaarten/foto’s bekijken en opnieuw als foto vastleggen. Dat we daar toevallig ruim 500 km voor om moeten rijden nemen we op de koop toe. We roepen het al jaren en voorkomen nu dus dat het er anders wellicht nooit van zou komen. Woensdag na de koffie dus richting kasteel/fortificatie. Natuurlijk hebben we de oud aanzichtkaarten en foto’s meegenomen. Als bij de ingang aan iemand van de veiligheidsdienst vertellen wat de reden van ons bezoek is moet er meteen iemand van afdeling informatie bijkomen die Engels spreekt en helemaal laaiend is van ons oud materiaal. Hij vraagt meteen of ze kopieën mogen maken van het oude materiaal. Geen probleem voor ons natuurlijk. Ook gaat hij overleggen met de directeur maar die het museum heeft op dat moment geen gelegenheid om ons te ontvangen. We krijgen als “speciale gasten” een privérondleiding in het maritiem museum zonder entree te hoeven betalen. Op enig moment bieden wij aan dat als wij de kopieën krijgen zij het oude materiaal als geschenk mogen hebben. Maar dat valt op die manier NIET te accepteren. Nee de directeur gaat via mail contact met ons opnemen en via officiële instanties en volgens gelden de protocollen kan dan alsnog een en ander geregeld worden. Dat het Ineke emotioneel toch behoorlijk aangreep had ze zelf niet verwacht maar het idee dat haar vader hier ca. 80 jaar geleden rondgelopen heeft is toch wel bijzonder. Na het kasteel/museum is het natuurlijk tijd om heerlijk in het zonnetje onze inwendige mens te versterken. Uiteraard gaan we enkele plaatsen van de foto’s/aanzichtkaarten opzoeken om zo mogelijk nu foto’s te maken van de huidige situatie. Moe maar voldaan met nog steeds een te volle buik terug naar de camping om daaruit te bollen. Planning is dat we donderdag (verkiezingsdag en 80-ste D-Day) Nantes rijden maar daar horen jullie de volgende keer wel weer over.
Groetjes van de Globetrotters