Offerfeest?

Werken zit er dit weekend niet in. Het is offerfeest. Offerfeest bij de buren in Cas do Pedro. We hebben werkelijk geen idee wat er gaande is. Het enige wat we weten is dat er een varken geslacht is of een varken geslacht wordt en dat is een reden voor een feest. Nee, geen feest in heel Spanje, ook niet alleen in Galicië, zelfs niet in heel Cas do Perdro, alleen bij de buren. We worden vandaag om 2 uur in de middag verwacht voor de festiviteiten. Er staat maar één ding in het programmaboekje en dat is eten. 

We slapen dus vandaag maar uit omdat we toch niets gaan doen. We zetten de was aan, ruimen op en stofzuigen. Voor het vocht in de eetkamer denk ik een oplossing te hebben. Tijdens de laatste zomer in Nederland hebben we bij de Axion een airco gekocht. Ik bedenk me ineens dat die volgens mij als een ontvochtiger dienst kan doen. Ik tover de airco te voorschijn en installeer heb op een stoel in de eetkamer. Ik maak er een stukje slang aan wat ik in een emmer hang en maar de afblaasslang van de airo vast aan de dingen die daar voor zijn zodat de lucht naar buiten geblazen wordt. Geen idee of het iets brengt. We zien wel.

We maken nog een laatste wandeling en gaan daarna richting partycentrum “de buren”. Er zijn al wat mensen die we kennen van het vorige feest toen er iets met een geestelijke was. Er zit ook een oude man, die we niet kennen. Het blijkt Manolo te zijn, hij woont een dorpje verderop, is tegen de 90, mist een vinger en heeft al veel meegemaakt en is niet te verstaan. Dat we hem niet verstaan komt omdat hij niet alle tanden heeft en alleen Gallisch spreekt. Een deel zit in de eetkamer en een ander deel zit in de keuken. Raar want vorige keer zaten we allemaal bij elkaar. Het blijkt te komen omdat de schoonzus van de buurman als de dood is voor Corona. Ik krijg het ook liever niet, maar als je zo bang bent om het te krijgen blijf dan thuis. In de keuken snijd de buurman stukken vlees af van een achterpoot van een varken. Daarna is de kop aan de beurt om versneden te worden.  Het blijkt het varken te zijn wat tijdens het offerfeest van vorig jaar geslacht is. 

Aan tafel is het smullen. De stukken vlees van de kop waag ik mij niet aan. Het zag er raar uit en waarom zou ik het proberen als het andere vlees zeker te weten lekker is. De buurman vraagt waarom ik het niet probeer en ik laat Sol een vertaling geven van het gezegde ‘wat de boer niet kent dat eet hij niet’. Na het eten gaat de kast open waar al de drank staat. De buurman haalt alle flessen er uit waarvan hij denkt dat we die op gaan maken. Rum, whiskey, gin, en allerlei andere verdovende middelen. Ook het stenen kruiken flesje wat mijn ouders aan hem gegeven hebben komt op tafel. Het is een kruidenbitter uit Brabant wat mijn vader ooit eens in een X aantal flessen heeft laten doen ter eren van het 500 jarig bestaan van de Zwartenbergsepolder in Etten-Leur. Of ik het wil proberen vraagt de buurman. Ik ken het al, dus als je de fles wil bewaren dan hoef je het voor mij niet te openen. Goed, uiteindelijk gaat de fles open en proeven de meeste gasten. Het blijft bij proeven. Een laat weten dat hij het echt heel lekker vind wat mijn vader gemaakt heeft. Maar die heeft niets gemaakt, die heeft het in een fles laten doen en er een etiket op geplakt. Maar goed, dat vertel ik dan maar niet. Morgen, ja dan is het dag twee van het offerfeest, neemt de man ook wat mee wat hij zelf heeft gemaakt en dat moet ik dan proeven.

We hebben nu pauze en mogen thuis uitbuiken. We gaan maar even een eindje wandelen met de honden, nadat we met de honden een snuffel oeffening hebben gedaan. We moeten stukjes worst (in het weiland) verstoppen en ze dat dan laten zoeken. Volgens de hondentrainer is dat iets waarvan de honden rustig worden. We doen dat nu voor de tweede keer en tijdens het snuffelen zijn ze erg rustig. Toen we trouwens bij de buren zaten had ik de laptop weer zo gezet dat we af en toe eens een blik konden werpen. Als we weg zijn liggen ze alle twee te pitten, iets laten zoeken is dus niet nodig om ze rustig te krijgen, wij moeten gewoon weg.