Iedereen Kijkt Naar Ons

Gisteren, aan het einde van de middag gaan we op visite. Een kennis van de verkopers die tegenover ons woont. Hij is al een keer bij ons geweest op een praatje te maken, toen samen met de Chileen die ook tegenover ons woont. Daar zijn we al een keer op de koffie geweest. Het was gezellig, hij heeft in de reiswereld gewerkt en kent iets meer van de wereld dan onze directe buren, zal ik maar zeggen. Dus een keer een praatje wat niet over koeien gaat. 

Wij wonen alleen, ik bedoel bij onze boerderij staat geen ander gebouw in de omgeving. Als je ergens in de bergen rond rijdt, zie je onze boerderij zo staan. Makkelijk te vinden, want het staat er alleen. Alle andere gebouwen in de wijde omgeving staan als clustertjes bij elkaar. Zie dan op de berg tegenover je dorpje, jouw huis er maar eens uit te pikken. Bij ons dus geen probleem. Onze buren in Cas de Pedro, konden zien wanneer bij ons het licht uit ging. Bij de Chileen waar we op de koffie gingen, bleken ze onze boerderij zo aan te kunnen wijzen. Gisteren, werd ons er eerst op gewezen dat hij onze boerderij kon zien. Dat wisten we al, want hij was ook degene die Sol een keer een berichtje stuurde dat onze buitenlamp het niet meer deed. Toe verteld dat we er een schakelaar op hebben gezet. Die lamp willen wij alleen maar aan als wij dat willen. We wonen dus erg ruraal, ver van iedereen vandaan, maar iedereen kan ons blijkbaar in de gaten houden. Eng? Nee, zolang er geen telescoop op ons gericht wordt niet. Maar poedelnaakt door een weiland rennen wordt gegarandeerd door iemand gezien.

Vandaag ga ik eerst aan de gang met een stukje isolatie. Als dat er tegen zit in de hal, kan ik niet meer verder. Mijn aluminium tape is namelijk op. Dan ga ik in de eetkamer de balken maar in de verf zetten. Als ik 2 balken gedaan heb, heb ik nog maar een bodempje verf in het blik staan. Kan ik dus ook niet mee verder. 

Tijd om inkopen te gaan doen dan maar. Eerst naar Chantada voor een nieuwe bougie voor de bosmaaier. Als ik die heb, dan naar de verfwinkel op de hoek. Ik laat de man in de winkel een foto van het blik zien. Na even zoeken blijkt hij de kleur niet te hebben. Hij heeft wel de kleur verf maar dan van een ander merk. Geen punt, de volgende balk ligt anderhalve meter verder die geschilderd moet worden, dus een klein beetje kleurverschil is geen probleem. Hij zegt erbij dat deze verf niet op waterbasis is. Oke…. dan hoef ik die verf niet want dan stinkt het hele huis naar de verf. 

Ik kom dus thuis met alleen een bougie, maar weer om wat te doen met de bosmaaier is het niet. Het is grijs en volgens de weersverwachtingen blijft het dat de komende dagen zo. 

Dan kan ik eigenlijk niet veel anders doen dan spullen gaan kopen bij de bouwmarkt. Koop ik niets dan kan ik morgen en de komende dagen ook niet vooruit. Dus naar Ourense. Ik koop de verf, zoek me wezenloos naar de aluminium tape en besluit dan toch maar te vragen waar die ligt. Ik koop nog wat andere dingen en ga weer even kijken bij een lasapparaatje wat zo groot is als een pak koffie. Zou het wat zijn? Ik shop nog even wat verder zodat ik zeker weet dat ik na het schilderen en de isolatie verder kan met de elektra in de eetkamer. Als dan weer mijn spullen op zijn zijn we een week verder.

Thuis is Sol bezig met beslag voor pannenkoeken. Nee echte pannenkoeken, niet een goedje uit een pak. Ik wil al een hele tijd een boterkoek bakken. Dat ga ik dus doen. Even later hebben we een stapel pannenkoeken en een boterkoek. WIj gaan eten!