Heet In Ourense

Afgelopen maandagavond had Sol een afspraak met de chirurg die bij mij twee liesbreuken hersteld heeft. ‘S morgens moet ik gewoon werken. Na mijn werk gaan we in Castro een dagmenu eten en rijden daarna naar Ourense voor boodschappen en de afspraak in het ziekenhuis. Hoe dichter we bij Ourense in de buurt komen, hoe heter het wordt. In Ourense in de omgeving van het ziekenhuis is het werkelijk om kapot te gaan. We gaan eerst wat drinken omdat we te vroeg zijn. Maar even later zitten we in de wachtruimte van het ziekenhuis. Dat is gewoon een grote hal. Blijkbaar ben ik de enige die het daar ook bloedheet heeft. Geen idee wat ik heb, maar mijn thermostaat is de kluts duidelijk kwijt. Ik doe mijn schoenen uit om zo mijn voeten op de koudere tegelvloer te zetten. Maar dat brengt ook niets.

Sol is aan de beurt en we gaan de spreekkamer binnen. Ik kom de chirurg bekend voor en als Sol zegt dat ik twee matjes heb en zij er nu ook een wil, weet hij ook mijn naam weer. Maar omdat we niet voor een praatje pot komen en ook niet voor mij, mag Sol op het bed gaan liggen. Sol vertelt dat ze pijn heeft en dat vindt de chirurg en zijn assistente raar want dat is eigenlijk nooit bij een liesbreuk. Ik heb ook nooit pijn gehad. De chirurg wil een CT scan en daarvoor krijgen we papieren mee om een afspraak te kunnen maken.

Buiten is het weer bloedheet, we gaan als een speer naar huis met de airco aan in de auto en dat is een ding wat ik zelden gebruik. 

Vandaag had Sol de scan, wederom was het weer niet te harden in Ourense, maar gelukkig was mijn thermostaat nu weer gewoon in orde. De vervolgafspraak met de chirurg staat eind juli. 

Het is natuurlijk niet alleen in Ourense heet. Hier is het ook aardig warm, al heb je dan ‘s avonds weer een jas nodig.

Met de bosmaaier ben ik de afgelopen dagen wat in de weer geweest. Voornamelijk met de kanten van de wei langs de weg. Met dat werk ben ik goed bezig voor de Xunta de Galicia. Vandaag heb ik namelijk in de krant zien staan dat ‘ze’ niemand hebben om de kanten en bermen van de wegen te maaien. Maar goed, om het stukje bij Freán hoeven ze zich dus geen zorgen te maken.

Waar ik op de akker maïs heb gezaaid, doet het onkruid het vele malen beter dan de maïs. Van de ca 200 die op hadden moeten komen, doen het er een stuk of 10. Helaas voor die 10, ga ik daar geen aandacht aan schenken door het wieden van onkruid. Beter alles te bespuiten met azijn en afwasmiddel. Dat werkt als een tierelier, want als Louis en zijn vrouw onkruid komen wieden tussen de aardappelen, wil Louis weten wat voor gif ik gebruikt heb. Nou, gewoon azijn met afwasmiddel. Hij gaat het ook gebruiken, zegt hij. Met z’n drieën wieden we het onkruid tussen onze aardappelplanten. Die doen het goed en daardoor doet het onkruid het niet zo goed. Met 2 uurtjes wieden is alles op de akker gedaan.

Onze katten hebben een stal helemaal voor zichzelf. Maar nee, dat is niet goed genoeg, ze moeten in het voorportaal. Probleem is alleen dat dan wel de voordeur altijd open moet blijven staan. Als we weg gaan gaat de deur natuurlijk wel dicht, maar dan blijft er soms een kat achter, die dan opgesloten zit zolang als wij weg zijn. Daarom maar een kattenluikje in de voordeur gezet. Niet zo’n duur zoals we in de stal hebben met chip herkenning. Eerste was binnen een jaar stuk, tweede kregen we gratis, maar opnieuw programmeren van de katten (chip) door ze in de opening te houden van het deurtje is onmogelijk. Deur van meer dan 100 euro doet dus hetzelfde als de deur van 10 euro die nu in de voordeur zit. De katten zijn er blij mee, want die kunnen nu het voorportaal in en uit wanneer ze willen.