Extra Blogpost

Geef Ons Heden Ons Dagelijks Brood.

Zaterdag; Het feestgedruis kan losbarsten in Santa Cristina de Asma! Als ik ‘s morgens met het raam open tv zit te kijken voor ik naar mijn werk ga, heb ik op de achtergrond het geluid van de koeien van Louis. Die koeien hebben bellen om en staan ‘s nachts buiten en worden voor 9 uur binnen gehaald. Dan, geen idee wie het doet, gaat er vuurwerk de lucht in. Met het rustige geklingel van de koeienbellen is het gedaan, de beesten zijn duidelijk geschrokken, getuigen het geluid van de bellen. Hieronder een filmpje hoe ik de koeien eerder, kijken uit het badkamerraam filmde. 

Als ik aan het werk ben en eigenlijk net een bol gras wil gaan halen en bij de koeien in de wei wil gaan zetten, komt opa aan. Goedemorgen, zegt hij. Ik vraag waarom hij niet in de kerk zit? Dat is namelijk een van de dingen die bij het feest (weekend) van de parochie hoort. Opa zegt dat hij speciaal vroeg is gekomen om de bol gras in de wei te zetten en daarna naar de kerk gaat. Als de bol staat waar die moet staan, is opa ook gelijk weer weg. Een half uurtje later zit vast iedereen in de kerk iets te prevelen over het dagelijks brood wat ze willen hebben.

Wat ze in de kerk niet weten is dat op het moment dat zij, in gebed, om brood vragen, God aan komt rijden in zijn rode bolide. Niet heel veel later zijn er een hoop koeien blij dat er om brood gevraagd is in de kerk. 

Feest Bij Opa En Oma.

Als de stal schoon is, de koeien te eten hebben en de pasgeboren tweeling hun melk heeft gehad en ik de vader van Pablo nog even heb geholpen met een koe, kan ik naar huis. Tijd om  me op te frissen, netjes aan te kleden om naar het feest bij de opa en oma van Pablo te gaan. Sol is al helemaal klaar om te vertrekken, maar we moeten nog even wachten. 

Als we om half 3 naar Cas de Pedro vertrekken en daar 2 minuten later aankomen, melden we ons aan de openstaande deur. Uit de keuken klinkt dat we verder kunnen komen. In de woonkeuken, of hoe je zo’n ruimte ook mag noemen, zijn al wat mensen. We kennen niemand, behalve opa en oma en de moeder van Pablo. We stellen ons aan de rest voor en raken al snel aan de praat. Dan komen er meer mensen en Sol vraagt zich af hoe die allemaal aan de te kleine grote tafel plaats moeten nemen. Maar dan zegt de vader van Pablo dat het tijd is om naar boven te gaan. Huizen in Galicië blijken er aan de buitenkant kleiner uit te zien dan ze van binnen zijn. We gaan een trap op en nog een en komen in een grote kamer uit waar een tafel staat waar wel iedereen aan kan plaatsnemen. We gaan eten

Feest bij Galiciërs 2.0

Afgelopen 2 jaar hadden we dit soort feesten bij de buren die de koeien bij ons hadden staan. Daar kregen we ook heel erg goed te eten en het was er ook gezellig. Wat ons bij de buren altijd wel opviel was dat iedereen altijd ruzie leek te hebben met elkaar. Niemand sprak op een normale manier. Volgens de buurman was dat normaal en was er niets aan de hand. Maar nu weten we dat dat niet klopt! Het is bij hen zo dat het normaal is dat iedereen kwaad is op elkaar zonder echt ruzie te hebben. Hier, bij opa en oma, hebben we heerlijk gegeten en gewoon met mensen kunnen praten. Geen mens die zijn stem verhief of continu riep ‘luister’ om er tussen te komen.

Na het eten ben ik een uur te laat gaan werken. Maar volgens baas Pablo was dat geen probleem, hij zou me voor de avonddienst komen helpen zodat ik niet te laat klaar zou zijn voor deel twee van het feest bij opa en oma. ‘s Avonds werden we namelijk nog een keer verwacht. Om 1 uur zijn Sol en ik naar huis gegaan. Anderen zijn naar het feest in Santa Cristina de Asma gegaan.

Slot

Zondag; Ik ben al vroeg wakker. Als ik mijn ontbijt nuttig en tv kijk, begint de dag vandaag eigenlijk hetzelfde als de dag van gisteren. Ik heb namelijk weer het rustgevende geklingel van de koeienbellen van de koeien van Louis, die in de mist aan het grazen zijn, om mee wakker te worden op de achtergrond.