De week met mijn ouders is voorbij gevlogen. Met twee middelvingers, misschien een beetje vreemd, in de lappenmand zat klussen er niet in. Het beschadigen van die twee vingers moet een teken geweest zijn om vakantie te houden. Vakantie houden hebben we dus ook zeker gedaan!
Afgelopen zaterdag zijn we op de rivier de Miño in de Ribeira Sacra gaan varen. Dat hadden we al eens gedaan met zo’n boot waar uit krakende luidsprekers verteld wordt wat je ziet. Afgelopen zomer, toen de nicht van Sol hier was met haar man, heeft Sol een tochtje gemaakt met hen ook weer op de Miño, alleen was dit op een iets andere boot. Deze boot, een kleine catamaran met lederen bekleding en plaats voor hooguit 15 man, maakt min of meer dezelfde route als de andere. Maar hier, een vriendelijke man, de eigenaar van het bedrijfje, legde de boot telkens stil als er wat te vertellen was. Hier en daar stopte de boot zodat wij konden zien hoe de werkzaamheden er aan toe gingen op de vele familie wijngaarden.
Zelf heeft de familie van de man ook een wijngaard, waarop heel de familie werkt, van oud tot jong. Als de boottocht bijna ten einde is gaan we bij de bodega langs van de man. Aan een aanlegsteiger staat een vrouw ons op te wachten. We komen aan op een schitterende plek, die eruitziet alsof het nieuw is. Maar de man vertelt hoe ze een aantal jaren geleden alles kochten. Al 40 jaar was er niemand meer geweest. Daarna was het tijd om wijn te proeven met stukjes kaas uit de omgeving er bij. Wij hebben het perfect gevonden. Op de linkpagina en hieronder zet ik een link naar de website.
De titel; er is een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is gekomen, slaat op twee dingen. Als we met de rondvaart bezig zijn, krijg ik van Xavier een bericht. De tijd van gaan is voor een buurvrouw van 63, plots, veel te vroeg gekomen. Begraven gaat hier in Spanje heel snel. Na de rondvaart zijn Sol en ik gelijk even naar het uitvaartcentrum geweest om de familie te condoleren. Gisteren, zondag, was de begrafenis. Geen idee waar we naar ons aardse bestaan naar toe gaan, maar we wensen de buurvrouw (Carmen uit Pereiro) in ieder geval een goede reis.
De kerkjes die hier in de dorpjes staan zijn over het algemeen erg klein en zijn alleen open tijdens trieste gebeurtenissen. Mijn ouders zouden graag eens zo’n kerkje van binnen zien. Dat is iets wat we volgend jaar kunnen regelen. Ik weet namelijk nu wie de sleutel heeft van het kerkje van onze parochie.
Voor mijn ouders is er ook een tijd van komen en gaan. En vandaag, maandagochtend is de tijd van gaan voor hen ook gekomen. Gelukkig gaan zij gewoon met de caravan naar Nederland via wat omwegen. Gisteravond hebben ze alles al klaar gemaakt voor het vertrek. Vandaag ben ik extra vroeg gaan werken, zodat ik rond 9 uur nog even naar huis kon gaan voor een laatste bakkie koffie en om hen daarna uit te zwaaien. Waar mijn ouders naar toe gaan weten we wel, maar zeker ook voor hen een goede reis! Maar ik neem aan dat jullie daar nog wel wat van horen.
Zoals ik aan het begin schrijf is de week voorbij gevlogen. Het was gezellig en het is hier nu weer stil, de honden zijn uit hun doen en de katten weten niet meer waar ze nu de kaas moeten gaan halen. Pa en ma, tot volgend jaar.
Opweg Naar Huis.
Jullie verhalen door Ton en Ineke van den Wijngaart VERHALEN
Dan Nu Reclame.
Sacra Activa WWW.SACRAACTIVA.COM
Hoi Rob en Sol,
Ja het was héél gezellig, en heel lief je onderste regel. Ik zal alleen extra kaas mee brengen, het was een dolle boel met de katten en jullie. Ga wel naar de dokter .Gr. ma
Hoi Ma,
Ja zal ik doen. Sol moet eerst even informeren hoe het hier werkt.
En de honden natuurlijk
Hola,
Natuurlijk zal ik nog mijn verhaaltje maken over onze vacantie vorderingen maar eerst even hier een eerste reactie op de blog. Zo,n week vliegt inderdaad voorbij en wij zijn niet van die type’s die heel erg lang bij een ander op zijn lippen willen zitten. Daarnaast was het de vorige keren (2022 en 2021) anders omdat jij Rob toen nog geen baan had en dus verplichtingen nu. Je moet nu immers zuinig zijn met je snipperdagen en na tich keren vragen wat ik kon doen was het antwoord steeds NADA. Nu niet stiekem je vingerblessures de schuld geven. In mijn verhaaltje kom ik daar nog even op terug trouwens. Ik heb trouwens wel een probleem met de terugweg………zoals voor de vacantie afgesproken met Ineke zouden we nog diverse dingen gaan doen op de terugreis maar zoals te verwachten zou ze nu bij Frean uitrijden het liefst non-stop terug gaan. Dat heet geloof ik huismus gevoelens en het andere kind en kleinkinderen roepen natuurlijk ook.
Na het laatste bakkie Frean koffie hebben we rond 09.15 uur onze sleurhut weer opdracht gegeven ons trouw te volgen naar……..zie vacantieverhaal.
Houdoe en bedankt voor de fijne week
Hoi pa,
Ja ook ik moet eens een keer vakantie hebben natuurlijk, maar dat doe ik niet door op mijn vingers te slaan hoor. Misschien volgend jaar alles voor Frean doen en dan in een streep terug.
Ja, zo is het leven veel te vroeg 63 jaar helaas .. je kunt blij zijn dat jullie weer genoten hebben met je ouders, wat prachtige foto’s en ook weer leuke dingen ondernomen en ontdekt.
Katten en honden zullen de aandacht ook wel missen en alles gaat weer z’n gangetje,
ik wens Ineke en Ton een goeie reis terug en thuis met het weerzien van de kleinkindertjes,
en je vingers heb je hard nodig dus neem het advies van ma aan, 👍
José
Hallo José,
Ja ja… ik luister wel eens naar moeders. Maar ik was al vanplan om te gaan. Je moet er eigenlijk altijd maar van genieten, voor je het weet is het voorbij.
Wat een prachtige foto’s van jullie gezellige dag. en ja er komt altijd weer het afscheid. We wensen Ton en Ineke dan ook een hele goede reis terug naar Etten-Leur. dieren zijn ook bijna altijd uit hun doen als er iets veranderd in hun dagelijks gedoe. Maar dat zal snel weer gewoon zijn neem ik aan. Wat zonde van de buurvrouw om op die leeftijd al te sterven maar gelukkig weten we het niet van te voren wanneer het onze tijd is en dat is maar goed ook. Nog een fijne dinsdag allemaal.
Hallo Mieke,
Met de honden en de katten gaat het weer gewoon net als altijd. Eten, rondje lopen en muizenvangen om mee te spelen. Het is allemaal weer normaal
No 63 sino 67 pero de todas maneras se merecía disfrutar un poco más del final de este trayecto DEP. Carmen
Hemos echo muchas veces juntas el camino Rubias-Pereiro-Frean para hacer un poco más largo el recorrido de vuelta del cole…nos quedó pendiente ese recorrido que íbamos a repetir 😭
Que animados tus padres Rob, que suerte que recibais su visita a menudo… Que no están a 100 kmts!! Que lo puedan seguir haciendo por mucho tiempo👏👏
Hola Reme,
Sol también había quedado con Carmen, pero lamentablemente el café en nuestra casa nunca se realizó.
Hoihoi.
Beetje (ver)laat antwoord op je mooie blog . Wat een geweldige ervaring op de Rio Minho . En wat een verrassing erbij om bij de bodega te kijken , geweldig .
Rust in vrede , veel te vroeg, voor de buurvrouw . Ze zal gemist worden.
Wat is er met je vingers gebeurt , het klinkt nogal ernstig , toch niet ergens tussen gezeten met je vingers ? Je kunt met zoiets altijd naar de “emergencias” gaan hoor. Net wat je Moeder zegt gaan ! Niet te lang mee wachten !!
Zal wel stilletjes zijn nu in Frean met een lege camping , hopelijk hebben ze gelijk weer geboekt voor volgend jaar !?
Nu toch ook wel weer heerlijk weer met z’n 2 te zijn met hondjes en kattenfamilie. Uiteindelijk hebben jullie daarvoor gekozen .
Groet . 👊👍🙋♀️🙋♂️👋🤣
Hallo Antoinette,
Het was een mooie tocht, zeker omdat je maar met een paar andere mensen op een bootje zit. Mijn vinger. Wij de van den Wijngaart, zijn niet zo snel om naar een arts te gaan. Sol trouwens ook niet. Dus een blauwe nagel en een splinter is voor ons niet gelijk een reden voor een arts. Maar helaas moet ik met de splinter toch even naar een arts.