Als ik ’s morgens een rondje ga lopen met Antares en op de akker voor haar wat stokken gooi, zie ik een buurvrouw staan praten met een man bij een auto aan de ingang van onze oprit. Als Antares klaar is met spelen lopen we richting de uitgang van de akker. De buurvrouw (niet die waar ik de melk haal) zegt dat die man bij de auto haar buurman is. Dat betekend dat het dus ook de onze is. Een oudere man wil dus met me praten en ik stel me voor. Praatje pot, maar er is een addertje onder het gras…. denk ik. En ik heb gelijk. Natuurlijk wil ook hij kennismaken net als de rest die we tegen komen. Maar hij heeft wat in de aanbieding. Aangrenzend aan de wei, aan de zijkant van de boerderij, staan 4 of 5 grote bomen op een stukje grond wat een beetje driehoekig is. Dat stukje blijkt van hem te zijn en het is te koop. Of we geïnteresseerd zijn? We hebben nu ruim 11 hectare, waar van 3 in Chili, als die verkocht zijn denk ik wel dat we geïnteresseerd zijn. Dus ik zeg tegen de man dat we misschien wel interesse hebben en dat we het nog wel laten weten. Eerst maar eens uit vogelen hoe duur een stukje van 900 vierkante meter is. We hebben zelf namelijk ook oog op een stukje. Niet zozeer omdat we meer willen, maar omdat we er zeker van willen zijn dat er niet iemand is die er op een gegeven moment een huis weg zet. We gaan ieder weer onze weg. Binnen vertel ik Sol waar ik het met een buurman overgehad heb. Zij ziet het wel zitten als het niet te duur is. Ik ga even later maar eens kijken hoe het stukje er bij ligt en wat we er mee zouden kunnen, althans, wat de koeien van de buren er mee zouden kunnen. Wat mij wel duidelijk wordt is dat het een hoop wei palen en prikkeldraad zou kunnen schelen. Tussen het stukje en onze wei liggen de meeste palen omver. Het stukje is voor het grootste deel ommuurd. Dan zouden dus de oude wei palen en prikkeldraad weg kunnen en omdat het stukje ingeklemd is tussen twee van onze weides en een wei van iemand anders is dus die muur als scheiding met de wei van iemand anders voldoende. 100 wei palen en prikkeldraad loopt ook in de papieren en het is een hoop werk om ze te plaatsen.
Ik ga de melk halen en kom weer een andere buurman tegen die op weg is met de koeien naar de wei. We maken een praatje en ondertussen lopen de koeien langzaam door, de auto achter mij moet maar even wachten. Als ik bij de buren ben voor de melk verteld de buurvrouw dat dat hout wat we gisten gezaagd hebben echt niet genoeg is om de volgende winter door te komen. Tja, geen idee. Maar volgens haar is het niet mogelijk om daarmee van oktober tot en met april mee te stoken. Ja, dan moeten er misschien meer bomen om.
Het is mooi weer en het is zondag, sud tijd op een rondje te gaan rijden. We gaan deze keer eens een kijkje nemen bij Castelo de A Peroxa (kasteel Peroxa), een ruïne in een natuurgebied. Van een kasteel of een kasteel ruïne hadden wij een andere voorstelling. Heel veel is er niet te zien. Maar wel lekker om even een wandelingetje te maken. We rijden terug naar Peroxa om een terras te zoeken. Als we iets gevonden hebben bestellen we koffie, cake en een pilsje. Bij het afrekenen schrik ik wederom van de prijs, 4 euro 10. Daar krijg je in Breda een leeg bierglas voor.
Ik ben klaar met schrijven voor vandaag, Antares wil weer een rondje lopen. Dus we gaan nog maar eens een beter kijkje nemen op dat stukje grond wat in de aanbieding is.
