Sonja Zit Te Trillen

Vandaag is het 1 juni. Dat betekend dat het de eerste werkdag is van Sonja van de bank. Met haar hebben we nog een appeltje te schillen! Vandaag gaan we dus naar Chantada naar de bank. Het is druk bij de bank en Sonja is bezig en zo te zien zijn er nog wat wachtende voor ons. Geen probleem, we hebben de tijd al zorg ik er wel voor dat Sonja gezien heeft dat ik er ben. Als ze klaar is met iemand komt ze naar ons toe en vraag of we om kwart over 12 kunnen komen. Ze moet zo naar de Notaris en als ze de afspraak mist moet ze een nieuwe maken. Sol antwoord dat dat goed is, waarop ik in, ook voor Sonja begrijpelijk, Nederlands zeg dat kwart over 12 geen minuut later is. 

We hebben 45 minuten en we gaan even naar een kantoor waar je percelen kan laten registreren. Ik weet even niet hoe het kantoor heet en wat er nog meer gedaan kan worden. Ik heb namelijk een vraag. Al onze percelen bestaan voor een groot deel uit kleine percelen, dat is iets wat zo in het kadaster staat en is gekomen door ruilverkaveling en dat soort dingen. Vervelende is dat als we iets willen laten registreren het 200 euro per perceel kost. Dat gaat dus in de papieren lopen als we alles laten registreren. Bijvoorbeeld: Het weiland achter ons huis is een weiland en bestaat uit 7 stukken, al zie je daar in de wei zelf helemaal niets van en de koeien hebben er ook geen boodschap aan. Maar één weiland laten registreren kost 200 euro, de kleine stukken dus 1400 euro. Ik heb begrepen dat het mogelijk is deze stukken samen te laten voegen tot, op papier, één weiland. Ik weet dat het kan want ik heb een handleiding gevonden op internet van software die gebruikt wordt door het kadaster voor het samenvoegen van percelen. Nu wil ik dus weten waar ik moet zijn en hoeveel dat dan zou kosten. Het kan inderdaad, maar….. het gaat te ver om het hier allemaal uit te leggen. We gaan in ieder geval een keer terug met alle papieren en contracten die we hebben. Dan kijken zij er even naar om te vertellen wat voor ons de beste optie is. 

We gaan weer naar de bank. En nemen gelijk plaats bij Sonja. Ik zet mijn telefoon op opnemen om zo het hele gesprek te hebben. Het gaat te ver om alles hier uit de doeken te doen, maar Sonja is er achter, net als andere klandizie, dat ik Spaans spreek. Zeker nadat ik tegen Sonja gezegd het dat zij ons straks 2000 euro gaat kosten! Vanaf nu ook kan Sonja de muis van haar computer niet zo goed meer stil houden. Ze maakt kopieën van papieren die wij van de verzekering hebben ontvangen en gaat aan de gang. Mooi! We horen het wel als het geregeld is!

Nu gaan we naar Monforte. Daat staat bij de Husqvarna winkel nog een rekening open van 35 euro en centen. Ik kon die een tijdje terug niet betalen omdat zij geen verbinding met internet konden krijgen met de pin automaat. Ik wilde van die rekening af omdat ik het vervelend vondt. Ook heb ik nog steeds een nieuwe bougie nodig voor de bosmaaier. Goed, de problemen met de bosmaaier zijn dan wel over, maar een reserve bougie is niet onverstandig. Als ik klaar ben in de winkel maken we rechtsomkeer, we gaan uit eten bij Casa Pepe. Het is een restaurant aan de oude weg van Monforte naar Chantada. Volgens de buren is het een goed bbq restaurant. Het restaurant zit aan de weg, maar de oude weg heeft niet veel verkeer en je zit rustig met mooi zicht aan de andere zijde van het restaurant. 

Dagmenu? Nee hebben we niet en de man van de bediening somt op wat ze wel hebben. Even later zitten we ieder met een enorme lap vlees voor onze neus met een schaal friet en een schaal salade. Heerlijk gegeten en voor herhaling vatbaar.

Als we over de oude weg richting Chantada tijden, zie ik een bordje staan Salto (waterval) de Belesar. Daar wil ik wel even gaan kijken en we slaan af en volgen een weggetje en komen uit bij de waterkrachtcentrale Belesar. Een bordje richting de waterval zien we niet meer. Maar wel een weggetje wat helemaal naar beneden gaat. Uiteindelijk staan we bijna aan de voet van de dam waar ze zonet nog overheen zijn gereden. Ik maak foto’s en we rijden achteruit terug omdat keren. 

Daarna nemen we nog een weggetje, wat van asfalt overgaat in zand en daarna blubber. Sol heeft liever niet dat ik verder ga. Ook nu weer kan ik op het weggetje niet keren en ga achteruit terug tot een punt waar ik wel kan reken. We rijden terug omhoog en komen weer uit bij de waterkrachtcentrale en vervolgen de weg naar Chantada. Maar dan zie ik een verlaten huis, en nog een. Nu moet ik eerst gaan kijken. Sol gaat niet mee en wacht in de auto als ik deze urbex locatie ga bekijken. Een huis, een transformatorgebouw, andere grote gebouwen. Super locatie om het een echte fotocamera op mijn gemak te gaan fotograferen! Misschien morgen al! Als ik wat foto’s heb genomen rijden we door naar huis. 

Als ik de blogpost zit te schrijven en de naam van de waterval op zoek, zie ik in google maps in de bossen vlakbij de waterkrachtcentrale een icoontje staan. Het staat bij de verlaten gebouwen en het blijkt om een vakantieoord te gaan van Fenosa, de energiemaatschappij.