AU!

Gisteravond al had ik spierpijn na al het gesjouw in het bos en in het weiland. Met een nachtje slapen is dat er niet beter op geworden. Als of de een of andere Russische militaire parade over me heen is gelopen. Vandaag maar eens een dag niets doen. Enige wat gedaan moet worden is die roestige kruiwagen die ik gister tegen kwam aan de straat leggen bij de rest van het oude ijzer. Dat gaat namelijk in een moeite door als ik met Antares een rondje ga lopen. Verder was ik niet van plan iets te gaan doen.

Ik plof in een luie stoel voor mijn monitor en ga met Antares op schoot Youtube zitten kijken. Als het tijd is om de melk te gaan halen lopen Antares en ik naar de buren. We zijn een klein half uurtje onderweg en dan hebben we er twee kilometer op zitten. We gaan weer verder met Youtube.

Nu ga ik een rondje lopen, zonder Antares wat ik wil ook gaan fotograferen. Ik loop met mijn cameratas op mijn rug ons bos in op zoek naar iets waarvan ik denk dat het mooi is. Ik fotografeer een en ander.

In het bos kom ik een muurtje tegen. Dat moet dus de grens zijn waar ons bos stopt en dat van iemand anders verder gaat. Ik maak wat foto’s die nergens over gaan, ik maak ze namelijk alleen omdat ik dan de coördinaten heb. Daar kan ik dan weer wat mee in Google Earth. Op het punt waar ik sta is het maar een klein stukje door het bos van een ander voor ik weer bij een grens aankom. Hier start dan weer een stukje bos wat van ons is. Ik loop dus verder totdat muurtje. Ook hier maak ik weer foto’s voor de coördinaten.

Dit stukje bos zou een opknapbeurt met de bosmaaier wel kunnen gebruiken! Ik baan me een weg door het bos langs de muur naar het andere einde van de buur. In de muur zit ongeveer halverwege een knik en sluit er een andere muur op aan. Ook hier weer foto’s. Ongeveer tegenover die knik in de muur staat een grote kei. Ooit dacht ik dat die midden in ons bos stond. Maar dat blijkt niet te kloppen. Als de muur met de knik de rechterkant is dan geeft deze kei de grens aan de linkerkant aan. Ons bos is verder onbegaanbaar, dus ik ga verder door het bos van een ander tot ik bovenaan op een onverharde weg uit kom.

Van huis door het bos omhoog naar onverharde weg is niet zo ver. Terug over de weg is een ander verhaal. Dat wordt een flinke wandeling, althans voor mijn doen. Het is volgens de navigatie ongeveer 4 kilometer terug naar huis. Had de navigatie mij beter geïnformeerd dan had het 1,7 kilometer geweest, al is het dan alleen maar over onverharde weg. 

Onderweg naar huis kom ik een mooie boom tegen die op de foto moet en wat gelijk ook een mooi onderwerp is voor een startrail foto, misschien komende nacht al. Maar dan moet het wat minder gaan waaien.

Even verder kom ik langs de kant van de weg een mooie plant tegen. Een witte kelk achtige bloem met een vrucht met stekels. Met een app maak ik een foto en die zoekt dan op wat voor een plant het is. Het blijkt een Doornappel te zijn. Een wonderlijke plant, want hij is zeer giftige en bij juist gebruik kun je er een wonderlijke hallucinerende trip mee maken. Ik loop na het maken van wat foto’s van de plant weer verder naar huis. 

Nu ik thuis ben doe ik echt niets meer. Oké, bijna niets meer, want nu staat er een hond te wachten die graag een rondje wil gaan lopen. En de spierpijn? Die zal morgen toch wel minder zijn zeker.