Nog Meer Deuren

Het grote geklus van vorige week zit er weer op, en misschien was ik niet helemaal duidelijk in het laatste blog, maar Sol is afgelopen vrijdagavond naar huis gekomen. Logeren leuk, maar je eigen stekkie is toch altijd beter. 

Het hout voor de deuren was niet zo duur, dat komt omdat er blauwe verkleuringen in zitten. Daar heb je geen last van als je de deuren toch een kleur gaat geven. Maar omdat we nog meer rotte deuren hebben en de stal toch best een facelift heeft gehad met de nieuwe deuren gaan we gelijk nog, in ieder geval, 2 deuren doen. Onder ons huis zijn twee stalletjes, met een gezamenlijke ingang. Die deuren zijn ook nodig aan vervanging toe.

Sol heeft daarom naar de houtzagerij gebeld of er nog hout was wat we laatst kochten. Ja hoor, ze hebben nog wat van hetzelfde (afgekeurde) hout liggen. Omdat we toch in Ourense moesten zijn voor boodschappen, zijn we daarna gelijk hout gaan kopen. We hebben het restant wat er lag maar helemaal gekocht. Het is meer dan er nodig is voor de dubbele deuren van de stal, maar misschien is het dan ook genoeg voor nog een klein deurtje. Niet dat ik deze week aan de deuren begin, maar we kunnen het hout maar beter in huis hebben, vonden we.

De akker. We hebben het gezegde ‘zie door de bomen het bos niet meer’ bij ons is het ’zie door het onkruid de akker niet meer’. Daar waar de aardappelen moeten staan staat het onkruid (ganzevoet) een meter hoog samen met het gras. Ik ben gestart met het uittrekken van de ongewenste planten langs de aardappelen. Maar ik heb nog wat meters te gaan, want ook tussen de aardappelen, de maïs en al het andere staat het onkruid hoog. De aardappelen die ik gezien heb die ook uit de grond kwamen zijn wel goed en lekker, alleen wat kleiner dan het afgelopen jaar, maar het is ook nog niet de tijd om te oogsten. Wat we wel hebben geoogst is de knoflook. Die bleek al bezig te zijn met het vormen van een spriet voor een bloem. De knoflook ligt nu te drogen. Ik moet wel zeggen dat ik verder denk dat de akker dit jaar een fiasco wordt. De tomatenplanten zijn niet veel groter dan toen we ze kochten. En dat ligt niet perse aan onkruid wat er naast staat, want dat staat er namelijk niet naast. We zien wel wat we er van over gaan houden. 

Normaal neem ik op vrijdag mijn rustdag en op zaterdag een halve. Maar het kwam bij Pablo beter uit dat ik deze keer niet op vrijdag en zaterdag zou rusten. Dat doe ik dus vandaag en morgen. Het kwam mij ook goed uit vandaag, dinsdag, vrij te zijn. Het zou namelijk van maandag op dinsdag weer een zeldzame heldere nacht zijn, volgens de app op mijn telefoon. Veel tijd dus voor mij om met de telescoop aan de gang te gaan. Het is warm, dus als de telescoop lekker bezig is, ga ik slapen in een tuinstoel bij de telescoop. Maar het wordt toch wel koud en als ik daarvan wakker word, geeft de telescoop een alarm dat de volgster niet meer te zien is. Niet zo gek want het is geheel bewolkt. Om half 3 breek ik alles af en ga naar bed. 

Het is vandaag een mooie dag. We slapen eerst uit en gaan daarna een rondje rijden. Eerst gaan we in een plaatsje kijken waar een roddel vandaan komt. We hebben namelijk te horen gekregen dat daar het verhaal gaat dat de buren, die de koeien voorheen bij ons hadden, ooit kopieën hebben gemaakt van de reservesleutels. Dat zou gedaan zijn toen wij hier nog niet woonden. Nu wij geen relatie meer hebben met de buren zouden zij bij ons binnen zijn geweest toen wij niet thuis waren. De politie is geweest om polshoogte te nemen en die zijn bij de vorige eigenaars van ons huis gaan vragen of zij bij de buren de sleutels op kunnen gaan halen. Vreemd verhaal, of ze sleutels hebben waag ik te betwijfelen, maar mochten ze die hebben en komen ze eens binnen, dan staat dat allemaal op film, alleen weten zij niet dat ze gefilmd worden.

Tot zo ver de roddel. Als we in het plaatsje geweest zijn gaan we verder met het rijden van een rondje. We komen uit in Os Peares. Dat plaatsje heeft iets, al is er eigenlijk niets. Een station is er wel, alleen rijdt de trein van Monforte de Lemos naar Ourense, en andersom, niet vanwege werkzaamheden aan het spoor. We zien een veldje aan een water en willen dat Foskie en Antares even het water in kunnen. Maar het is rondom het water verboden voor honden. Er is ook een restaurant. We volgen de borden en komen uit bij Acea Do Bubal. We gaan buiten zitten en ik ga binnen vragen of ze een dagmenu serveren. Ja, zegt een man met een vreemd Spaans accent. Als hij de bestelling op komt nemen, vraag ik gelijk waar hij vandaan komt. Het blijkt een Engelsman, getrouwd met een Spaanse en runnen het restaurant/hotel. Maar ook mijn Spaans is hem opgevallen en nu wil hij weten waar wij vandaan komen. 

We stellen een dagmenu samen met gerechten die in het schrift geschreven staan. De combinatie mogen we zelf regelen. Het is wel een duurder dagmenu dan we gewend zijn. 15 euro in plaats van 12 en het drinken zit er niet bij. Maar,… al eten we op verschillende plaatsen erg lekker aan een dagmenu, hier nuttigen we wel een dagmenu waar aandacht aan is besteed. Het is net allemaal iets meer af, de frietjes zijn gaar, het vlees is lekker gekruid. Zeker de moeite om een paar euro meer voor te betalen!

Als ik naar de wc ga, zie ik het voor het eerst goed binnen. Lijkt wel een museum, denk ik bij mezelf. De eigenaar (?) verteld dat het vroeger een watermolen was die ook voor het hele dorp elektriciteit opwekte. Al werkt het vast niet meer, maar alles lijkt er nog te staan. We willen het als een soort museum houden, vertelt hij. Ze hebben 4 kamers. Hij wijst me de weg naar buiten omdat zojuist het hoofdgerecht op tafel is gezet. Hieronder wat foto’s en mocht je zelf in de buurt zijn en wil je er een hapje gaan eten, dan is het hier en hier een link naar de website (van het hotel deel) van Acea Do Bubal. Wij gaan nog eens terug.

We lopen in het dorpje met een omweg terug naar de auto, die inmiddels veel te heet is geworden, terug naar huis.